FILIPINO | "Jennifer"

Anak siya ng kanyang mga magulang. Kaibigan siya sa kanyang mga kabarkada at kakilala. Nais lamang niya makaraos nang may kakanin sa araw-araw. Marahil, minsan, sa kaibuturan ng kanyang kamulatan ay pinagsisihan niya ang mga kanyang piniling daan. Marahil, naghahanap rin siya ng kaunting pang-unawa at pagtanggap ng lipunan.

Subalit, hindi na mahalaga ang lahat ng ito ngayong patay ni si Jeffrey Laude, o “Jennifer”, sa mga nakakakilala sa kanya. Sa isang iglap, naglahong parang bula sa ating hinagap si Jennifer. Nawalan ng ulirat sa maruming tubig-inidorong sumulasok sa kanyang hininga dahil sa pagngudngod ni Joseph Scott Pemberton sa pagmumukha niya.

Ang tanging kasalanan niya: Dahil binabae siya

Ngunit hindi nagtatapos sa loob ng isang kubeta sa Lungsod ng Olongapo ang pagpatay kay Laude—ito ay isang krimen na patuloy na isinasagawa. Pagkat matapos siyang tanggalan ng buhay at puri sa kamay ng isang banyaga, heto’t tangan ng nakararami sa ating lipunan ang patalim, inuundayan ng saksak ang dangal at pagkatao ng isang namayapa.

Nakapandidiri. Nakasusuka. Ngunit di nakapagtataka. Pagkat hanggang ngayon, ang lipunang ito na ginupo ng kanser ay patuloy na sumisira sa kanyang sariling mga kababayan; humahawa, kumakalat, gaya ng walang lunas naEbola.

Sa isang lipunang nabubuhay sa tsismis, intriga, at kathang isip, asahan na ang pagkutya at panghuhusga sa biktima kaysa sa may-salà. Sa isang lipunang hibang sa banyagang impluwensiya, na mas pipilahan pa ang pagbubukas ng una’t bagong sangay ng H&M o ang pagrampa ng mga babaeng modelong tinaling parang aso, hindi nga naman katawag-tawag na kriminal ang isang puting Kano tulad ni Pemberton.

Si Pemberton ang kumakatawan nga naman sa ating kaligtasan laban sa ating mga kaaway, kaligtasang hatid ng EDCA at ng Amerika. Wala tayong kalaban-laban kapag sinalakay tayo ng Pulang Tsina at sakupin ang ating mgaisla.

Walang ring kalaban-laban si Laude nang i-ngudngod sa inidoro ng puting banyaga. Subalit sa nakararaming Pilipino, hindi naman na ito mahalaga.

Bakit nga naman natin pag-aaksayahan ng panahon ang isang binabaeng mababa ang lipad? Kinalakal niya ang sariling katawan sa mga kalalakihan nang lingid sa kaalaman ng kanyang Aleman na katipan. Isa siyang haliparot. Isa siyang kawatan. Isa siyang salawahan. Dapat lamang sa kanya’y kamatayan!

Kristiyanong sambayanan! Walang dungis o kapintasan! Sige’t ipukol niyo ang bato sa binabaeng mangangalunya!

Bayan kong may kanser, ganito tayo nabubuhay. Umiinog tayo sa nagpapatuloy na nakaraan. Oo’t wala nang mga prayle. Kayumanggi na ang simbahan at pamahalaan. Subalit nakagapos pa rin tayo sa mga dating mananakop at ang mga alipin ng kahapon ang siya namang mga mapang-alipusta ng kasalukuyan.

Ito ba ang tadhana natin? Ang ating tunay na sadlak? Mahigit isandaang taon ng kalayaan, sinayang pagkat walang bait sa sariling kapakanan.

Ngunit marahil, kumpara sa nakararaming Pilipino, mas mapalad pa rin si Laude, pagkat payapa na ang kalooban niya. Habang binubulabog pa rin ang galit at suklam ang puso ng mga kumukutya sa pagkatao at kasarian niya. Mahimbing ka Jennifer, pagkat sa langit ay di ramdam ang masidhing init ng impyernong lipunang ito.

Gaya ni Jennifer Laude, anak ka ng iyong mga magulang. Kaibigan ka ng iyong mga kabarkada at kakilala. Nais mo lamang na makaraos nang may kakanin sa araw-araw. Marahil, minsan sa kaibuturan ng iyong kamulatan ay naghahanap ka rin ng kaunting pang-unawa at pagtanggap ng lipunan—ng kaunting katarungan sa buhay.

Nakikiisa ang The Social Scientist sa pambansang panawagan para makamit ni Jennifer Laude ang hustisya at kabuuang pagtanggap ng lipunang Pilipino sa mga LGBT. #JusticeforJenniferLaude

Photos courtesy of SocialAlerts.com and BeechwoodCross.blogspot.com